Sićevačka klisura

Sićevačka klisura je deo rečne doline Nišave nastala usecanjem njenog vodenog toka između severnih ogranaka Suve planine, i južnih ogranaka Svrljiških planina. Kroz klisuru protiče reka Nišava sa velikim padovima toka, čestim promenama pravca i slapovima. Više od 30 crkvica i manastira izuzetne istorijske vrednosti nalazi se u ovom mirnom ambijentu. Živopisna okolina omogućava zanimljive šetnje, planinarenje i ribolov.

Klisura je podeljena na dve celine, gornju – Crnčansko-gradištanski kanjon, i donju – Ostrovičku klisuru. Gornji deo je uži i sličniji kanjonu, dok je donji sa širokim blagim padinama.

Zbog svojih lepota kao i jedinstvene flore i faune, Sićevačka klisura je proglašena za Park prirode i zaštićeno područje sa značajnim ekološkim i kulturnim dobrima „Park prirode Sićevačka klisura“ je predeo bogat prirodnim lepotama, i izuzetan je primer staništa više endemskih, reliktnih i retkih vrsta biljaka i životinja. Posle Đerdapske klisure, najduža je probojnica u Srbiji.

Od divljači vredne pomena u Sićevačkoj klisuri prisutni su: zečevi, lisice i u zadnje vreme šakal. Sreće se retko i divlja mačka, dok je ris potpuno istrebljen, iako je u literaturi zabeleženo da su obronci Suve planine bila njegovo stanište. U Nišavi ima vidre, mada vrlo retko i sve manje nakon redukcije ribljeg fonda na kritičan nivo. Takođe na prostoru Sićevačke klisure ima jazavaca, tvorova, lasica, ježeva, krtica, a od glodara veverica, slepih kučića, šumskih i poljskih miševa.

Od gmizavaca treba pomenuti šumsku kornjaču koja svoje stanište ima na potezu Kunovice. Zmije su zastupljene sa smukom dosta brojnim poskocima, šarkom i u vodotokovima Nišave i njenih pritoka belouškom.